1 IX 1966 r. funkcję kierownika (od 1970 r. dyrektora) szkoły objęła Daniela Podlasin-polonistka, instruktor metodyki j. polskiego w Powiatowym Ośrodku Metodycznym w Pułtusku. Na stanowisku dyrektora pozostała przez 24 lata do roku 1990, kiedy odeszła na emeryturę. Daniela  Podlasin  objęła szkołę w momencie, gdy uczęszczało do niej ponad 1000 uczniów i po raz pierwszy pojawiła się klasa VIII.

W latach sześćdziesiątych i siedemdziesiątych życie szkolne i pozaszkolne wyglądało inaczej niż współcześnie. Dzisiejszym uczniom nie mieści się w głowie, że ich starsi koledzy jeszcze nie tak dawno, będąc na mieście, mieli obowiązek posiadania przy sobie legitymacji szkolnej i przyszytej na rękawie tarczy. Poza domem mogli przebywać tylko do godz. 20.00. Był czas, że wyznaczeni nauczyciele dyżurowali wieczorem na ulicach miasta i nikt się temu specjalnie nie dziwił.

Z latami powoli kształtowała się tradycja szkoły. Przede wszystkim corocznie organizowano dni Patrona – do roku 1973 w październiku, w rocznicę śmierci Kościuszki, później w lutym, w rocznicę jego urodzin. Obecnie Dzień Patrona obchodzony jest w marcu, w rocznicę przysięgi na rynku w Krakowie.

W maju 1974 r. nastąpiło uroczyste otwarcie Izby Pamięci Narodowej, którą zaprojektował p. Kazimierz Szymanek. Prezentowane eksponaty pochodziły z darów pułtuskich regionalistów, między innymi Edwarda Malinowskiego, Stefana Nowakowskiegho, Stanisławy Bochenek. Duża część zbiorów związana była z ostatnią wojną. Uczniowie mogli oglądać żołnierskie hełmy, naboje. Niesamowite wrażenie musiały na nich wywierać pasiaki więźniów obozów koncentracyjnych, bo wspomnienia wojenne nie były jeszcze tak odległe. Za swą działalność Izba zebrała kilka znaczących nagród.

28 XI 1977 r. po raz pierwszy został odśpiewany hymn szkoły. Słowa i melodię ułożył p. Romuald Jankowski, nauczyciel wychowania muzycznego. Pieśń ta towarzyszy szkolnym uroczystościom już 27 lat. Dwa lata później, 24 lutego odsłonięto w głównym holu „ścianę Patrona”, która istnieje do dziś. W roku 1981 Komitet Rodzicielski ufundował nowy sztandar. Stary można obecnie oglądać w pracowni historycznej.

W latach sześćdziesiątych i siedemdziesiątych pełną parą działały drużyny harcerskie. Mniej już teraz zwracano uwagi na sprawy polityczne, więcej na typową działalność harcerską np. zdobywanie sprawności.

Latem harcerze wyjeżdżali na obozy, lecz jakże różniły się one od tych dzisiejszych. Panowały spartańskie warunki. Trzeba było samodzielnie rozbić namioty, na ogół tzw. „dziesiątki”, zbudować kuchnię i latryny. Posiłki przygotowywały kolejno wyznaczone wachty. Często obozy takie organizowane były w Rudzie nas jeziorem Roś, otoczonym przepiękną Puszczą Piską. To idealne miejsce na podchody i wieczorne ogniska. Pamiętają je do dziś ich uczestnicy. Doskonale tę atmosferę oddaje powieść Seweryny Szmaglewskiej „Czarne stopy”. Na takie obozy wyjeżdżały też dzieci z „Trójki”.

Pierwszą szczepową wszystkich drużyn działających w szkole była niezapomniana Maria Kamińska,, potem Stanisława Boratyńska. Przez kilkanaście lat prowadziły drużyny Jolanta Skalska i Anna Wiśniewska. Drużyny harcerskie i zuchowe działały prężnie. Uczestniczyły w szkolnych i miejskich uroczystościach, brały udział w różnych harcerskich festiwalach i przeglądach małych form artystycznych. Np. w r. 1967 „Rude Wiewiórki” wystąpiły na III Festiwalu Małych Form Harcerskich w Sochaczewie, gdzie za bajkę „Kopciuszek” otrzymały w nagrodę 1000 zł. Równie piękne sukcesy miały na swym koncie drużyny „Bolek i Lolek”, „Leśne bractwo” czy „Kukiełkowe bractwo”.

Zniknęły już całkiem z naszej rzeczywistości pochody pierwszomajowe, w których uczestniczył „lud pracujący miast i wsi”. Dzieci nie zastanawiały się nad aspektem politycznym Święta Pracy. Dla nich była nie byle jaka atrakcja – wesoły korowód, występy artystyczne, a potem lody i zabawa z kolegami.

Takich „inności” w porównaniu ze współczesnością było w szkole więcej, ja wspomniałam tylko o kilku.

W roku 1990 funkcję dyrektora PSP nr 3 objął Wojciech Gregorczyk.

            W ostatnim dziesięcioleciu funkcję dyrektora PSP  nr 3 pełnili: Wojciech Gregorczyk i Dorota Karzulewska. Upłynęło ono pod znakiem reformy systemu oświaty. W roku 2000 odeszła ostatnia ósma klasa.

            Dla wszystkich związanych ze szkołą reforma stanowiła wielkie wyzwanie i sprawiła sporo zamieszania. Oznaczała konieczność odejścia do gimnazjum niektórych nauczycieli, z kolei „Trójkę” zasilili dotychczasowi pracownicy PSP nr 1. Były to trudne dla wszystkich chwile.

PSP nr 3 to szkoła mająca wiele mocnych stron. W ostatnim okresie działo się tu wiele ciekawego. Przez kilka lat z rzędu uczniowie klas II-V, nauczyciele i rodzice emocjonowali się turniejami międzyklasowymi, które obejmowały kilka konkurencji. Zwykle zaczynały się od rozgrywek sportowych, później następowały zmagania wiedzowe, wreszcie – prezentacje artystyczne. Wrażeń i przeżyć było mnóstwo, wszyscy świetnie się bawili i prześcigali w ciekawych pomysłach. Niektóre edycje turnieju miały charakter tematyczny, np. kl. IV rozgrywały je pod hasłem „W krainie baśni”, kl. V przenosiły się w świat mitów greckich. Interesująco obmyślona oprawa sprawiała, że uczestniczy czuli się, jakby naprawdę przenieśli się na Olimp albo w krainę baśni.

            Bardzo ciekawą inicjatywą jest organizowanie jesiennych biegów patrolowych. Drużyny z poszczególnych klas podążają wyznaczonymi wcześniej trasami, rozwiązując po drodze różnorodne zadania. Bieg patrolowy połączony jest ze zbieraniem surowców wtórnych i pogłębianiem świadomości ekologicznej. Nawet fatalna pogoda nie jest w stanie osłabić ducha walki wśród zawodników.

            Dużą wagę przywiązuje się w PSP nr 3 do edukacji regionalnej i szerzenia wiedzy o dziejach Małej Ojczyzny. Zrealizowano na ten temat mnóstwo najróżniejszych pomysłów, np. od jakiegoś czasu co roku na wiosnę organizowany jest Dzień Kurpiowski, w trakcie którego uczniowie poznają kurpiowskie tradycje. Do dziś wiele osób pamięta niezapomniany występ Kasi Orzech, która wcieliła się w postać złośliwej, kurpiowskiej żony. Rokrocznie też poszczególne klasy jeżdżą do skansenu w Kadzidle, gdzie uczą się trudnej sztuki robienia wycinanek z kolorowego papieru albo lepienia obrzędowego ciasta. Na naukę wyklejania kurpiowskich pisanek i układania tradycyjnych palm przychodzą do Miejskiego Domu Kultury albo zapraszają do szkoły artystki ludowe, np. p. Halinę Witkowską z Pniewa. Uczniowskie prace inspirowane sztuką kurpiowską pięknie dekorują szkołę przed świętami Bożego Narodzenia czy Wielkanocy.

            Przeszłością Pułtuska zajmują się od kilku lat członkowie koła historycznego i historyczno-literackiego. Rezultatem ich działań jest kilka interesujących prac i wiele nagród w konkursach organizowanych między innymi przez Zamek Królewski w Warszawie, Muzeum Niepodległości w Warszawie, Muzeum Szlachty Mazowieckiej w Ciechanowie i inne. Ostatnia inicjatywa włączenia się do akcji porządkowania zabytkowych nagrobków na cmentarzu Św. Krzyża przyczyni się na pewno do ocalenia choć części tych pięknych śladów przeszłości.

            Od roku 1995 ukazuje się szkolna gazeta „Trójczyna”, niedawno przemianowana na „Trójeczkę”, która od dziesięciu lat towarzyszy ważnym szkolnym wydarzeniom.

            Od roku szkolnego 2001/01 wybranemu absolwentowi opuszczającemu mury szkoły przyznawana jest niezwykła nagroda. To puchar „Fair Play”. Inicjatorem i fundatorem tak wspaniałego wyróżnienia jest p. Mirosław Michalczyk. Specjalna komisja ułożyła zasady przyznawania pucharu. Ustalono, że kandydować mogą uczniowie klas VI, którzy są zaangażowani w sprawy szkoły i klasy, a ich główną cechą jest bezinteresowność i pokojowe rozstrzyganie konfliktów.

Jako pierwsza puchar „Fair Play” zdobyła Paulina Rembecka, uczennica kl. VIe. W następnych latach osobami zasługującymi na zaufanie i uznanie kolegów oraz nauczycieli okazali się: Andrzej Wróbel z kl. VIb, Olga Gosiewska z kl. VIe i Wojciech Cendrowski z kl. VIa. Do ostatniej chwili uczniowie nie wiedzą, kto tym razem zostanie uhonorowany, a podczas wręczania pucharu jest zwykle dużo łez i owacja na stojąco.

            Uczniowie PSP nr 3 mają wielorakie możliwości pogłębienia wiedzy, ale i rozrywki. W szkole działa wiele kół zainteresowań, w zależności od potrzeb tworzone są nowe, np. w ostatnim czasie zaczęło funkcjonować koło krawieckie. Nie brakuje też okazji do wesołej zabawy.

            Zaczęło się 60 lat temu, a każdy kolejny rok dopisuje nowe karty do historii PSP nr 3.

W pracy niniejszej korzystałam z monografii szkoły autorstwa p. B. Słoniny oraz ustnej relacji państwa Pachlińskich, p. J. Salkowskiej i p. J. Skalskiej

                                                                                                            Bożena Kucharczyk